Menu
itenel

Ιστορία

samothraki  stiliΗ εξέλιξη του πολιτισμού στη νοτιοανατολική αιγιακή Θράκη, την περιφέρεια του Ν. Έβρου, συνδέεται άμεσα με τη γεωμορφολογία και ιδιαίτερα την ύπαρξη του ποταμού Έβρου. Η διαχρονική και δυναμική σχέση του ποταμού και των ανθρώπινων κοινωνιών αντικατοπτρίζεται με ιδανικό τρόπο, στο όνομα του σύγχρονου Νομού, που το δανείζεται από το ιστορικό και ζωογόνο ποτάμι.

Οι ανθρώπινες ομάδες συναντούν ευνοϊκές περιβαλλοντικές συνθήκες για την ανάπτυξη της οικονομίας τους, που αποτελεί τη βάση για την πλούσια εμπορική και πολιτιστική τους έκφραση. Ακόμη, ο χώρος, καθώς σχεδόν από πάντα βρισκόταν στο νοητό όριο δύο σημαντικών πολιτισμικών κύκλων, της Δύσης και της Ανατολής δέχτηκε τη γονική επίδραση και από τις δύο πλευρές, δημιουργώντας το δικό του γοητευτικό πρόσωπο.

Στην παλαιολιθική εποχή, από τη χρήση των πρώτων λίθινων εργαλείων μέχρι την εξημέρωση των ζώων και των φυτών, ο άνθρωπος συγκροτεί ολιγομελείς ομάδες που ζουν από τη συλλογή καρπών και το κυνήγι άγριων ζώων. Ορισμένες επιφανειακές εξελίξεις μαρτυρούν παλαιολιθική παρουσία ( 10000 – 7000 π. Χ ) στον Έβρο. Στις Φέρες, στα Ρίζια και στον Κέραμο εντοπίσθηκαν πυριτολιθικά εργαλεία.

Η επόμενη περίοδος της προϊστορίας, η Νεολιθική, χαρακτηρίστηκε όχι άδικα ως «επανάσταση» γιατί τότε μπαίνουν τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού. Ο άνθρωπος οργανώνει πλέον συστηματικά όλα τα επίπεδα της ζωής του: κατοικεί κυρίως σε μόνιμα χωριά και ελέγχει άμεσα ο ίδιος την οικονομική διαδικασία με την καλλιέργεια της γης και την εκτροφή ζώων. Η Νεολιθική διαρκεί στην αιγιακή Θράκη την 5η και την 6η χιλιετία π. Χ. αν και ραδιοχρονολογήσεις από τις νεότερες ανασκαφές ανάγονται στην 6η χιλιετία π. Χ. (5500 – 3000). Ο μόνος ανασκαμμένος οικισμός της περιόδου είναι η Μάκρη, στην περιφέρεια της Αλεξανδρούπολης, που έδωσε πολλά στοιχεία για την καθημερινή ζωή στα νεολιθικά χρόνια.

Μεταξύ αυτών ερμαφρόδιτα ειδώλια και πήλινα αντικείμενα σε σχήμα κεράτου που ίσως έχουν λατρευτικό χαρακτήρα ή είναι απλώς βάσεις για κάποια σούβλα. Βέβαια πλήθος άλλων θέσεων στα πεδινά τμήματα του Νομού, με επιφανειακές μαρτυρίες της εποχής, σημαίνουν ευρεία διασπορά νεολιθικών χωρίων. Από την εποχή του Χαλκού (3000 – 1050 π. Χ.) ξεχωρίζει η ανασκαφή στο Μικρό Βουνό Σαμοθράκης, που δείχνει εμπορικές επαφές με τους Μινωίτες (Κρήτη).

stiles4Στο τέλος της Εποχής του Χαλκού και στην Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου (1050 – 650 π. Χ.) εξαπλώνονται στην ευρύτερη έκταση της Θράκης τα θρακικά φύλα, συνεχίζοντας την προϊστορική παράδοση. Θέσεις της Πρώιμης Εποχής Σιδήρου έχουν εντοπισθεί τόσο σε υψώματα φυσικά προστατευμένα, τις λεγόμενες « Θρακικές Ακροπόλεις », όσο και σε πεδινές τοποθεσίες. Ειδικότερα στα βουνά της Ροδόπης, της ελληνικής και βουλγαρικής πλευράς αναπτύχθηκε ένας θρακικός πολιτισμός με κυριότερο γνώρισμα τα μεγαλιθικά μνημεία, που λαξεύονταν σε φυσικούς ογκόλιθους.

Στο Ν. Έβρου, στον οποίο πέφτουν οι νοτιοανατολικές υπώρειες της Ροδόπης, επισημάνθηκαν ανασκαφικά και επιφανειακά πολλοί οικισμοί της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου (π.χ. Μοναστήρι, Λόφος Άβαντα, Νίψα, Καβησός, Κοίλα, Ρούσα, ο λόφος και το σπήλαιο « Βούβα » του Κουφόβουνου, Ρίζια). Τα κατάλοιπα αυτά, στο νότιο μέρος του Έβρου, αποδίδονται εθνολογικά στους Κίκονες, λαό που περιγράφεται αναλυτικά στην Οδύσσεια του Ομήρου. Ο μεγαλιθικός προϊστορικός πολιτισμός του Έβρου είναι ένα σπάνιο μνημειακό σύνολο για την περιοχή της Νότιας Βαλκανικής. Αποτελεί μια τοπική ιδιομορφία που δεν απαντάται τόσο οργανωμένα στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο ενώ και σε σχέση με την Ευρώπη, η πυκνότητά του σε λαξευτά βραχογραφήματα μόνο με την Valcamonica της βόρειας Ιταλίας θα μπορούσε να συγκριθεί. Από τον 7ο π. Χ. αιώνα μέχρι τη δημιουργία της ρωμαϊκής επαρχίας της Θράκης το 46 μ. Χ., μεγάλη κίνηση παρουσιάζει το νησί της Σαμοθράκης και τα παράλια του Νομού.

Ήδη από το 700 π. Χ. Αιολείς αποικίζουν το νησί και δημιουργούν αξιόλογο αστικό κέντρο που συνδέει στενά την ύπαρξή του με την ακτινοβολία του περίφημου Ιερού των Μεγάλων και τα Καβείρια μυστήρια που τελούνταν σε αυτό. Η πόλη – κράτος της Σαμοθράκης ιδρύει με τη σειρά της διάφορες πόλεις στην απέναντι ακτή, ανατολικά του όρους Ίσμαρος έως το δέλτα του ποταμού – από τις οποίες η πιο γνωστή και ανασκαφικά ερευνημένη είναι η Μεσημβρία – Ζώνη, για την ενίσχυση των εμπορικών της σχέσεων με τη θρακική ενδοχώρα. Πρόκειται για την αναγραφόμενη στις αρχαίες πηγές ως Σαμοθρακική Περαία (η αντίπερα της Σαμοθράκης ακτή) που περιλαμβάνει έξι οικισμούς. Παράλληλα συμμετέχει ενεργά στις νέες συνθήκες και η μεσόγεια ζώνη, όπου εξακολουθεί να επικρατεί το θρακικό στοιχείο, κυρίως κατά τον 5ο, 4ο και 3ο π. Χ. αιώνα.

Στην εξέλιξη αυτή και στο σταδιακό εξελληνισμό των ντόπιων θρακών συνέβαλε αποφασιστικά η οργάνωση της συγκοινωνίας μεταξύ των ακτών και του εσωτερικού της Θράκης (τότε ο Έβρος ήταν πλωτός), για την οποία ιδιαίτερη φροντίδα έδειξαν οι Μακεδόνες. Αρκετά ευρήματα και θέσεις φωτίζουν την ανάπτυξη της περιοχής στα κλασσικά και ελληνιστικά χρόνια. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον Δορίσκο, που κατά τους περσικούς πολέμους ο Δαρείος (512 π. Χ.) εγκατέστησε φρουρά και ο Ξέρξης (480 π. Χ.) μέτρησε το στράτευμά του, και το Ελαφοχώρι – Δάφνη, όπου βρέθηκε κτιστός τάφος μακεδονικού τύπου με δρόμο, προθάλαμο και θάλαμο (τέλος 4ου – αρχές 3ου π. Χ. αιώνα).

Ακόμη σοβαρό ενδιαφέρον για τον επισκέπτη έχουν οι διάσπαρτοι ταφικοί τύμβοι, σε όλη την έκταση του Νομού. Με την υπαγωγή της Θράκης στο ρωμαϊκό κράτος (1ος – 4ος μ. Χ. αιώνας), οι Ρωμαίοι ακολουθούν μία πολιτική που δεν προωθεί τον εκρωμαϊσμό αλλά αντίθετα ενισχύει τον ελληνικό χαρακτήρα. Βασίζεται στην αστικοποίηση της υπαίθρου και στην εισχώρηση, μετά τους Μακεδόνες, στις ορεινές και ημιορεινές περιοχές, οι οποίες ακόμα ως ένα βαθμό ελέγχονταν από τους θρακικούς πληθυσμούς. Εκσυγχρονίζεται το οδικό δίκτυο και κατασκευάζεται η περίφημη Εγνατία Οδός (Via Egnatia), ερείπια της οποίας είναι ορατά σε αρκετά σημεία παράλληλα με τον εθνικό δρόμο Κήπους – Κωνσταντινούπολη.

Αποτέλεσμα της ρωμαϊκής πολιτικής στον Έβρο είναι η ίδρυση δύο καινούριων πόλεων, της Τραϊανούπολης ( Λουτρά ) και της Πλωτινούπολης ( Αγία Πέτρα Διδυμοτείχου ), όπου οι ανασκαφές αποκάλυψαν και ψηφιδωτά δάπεδα με μυθολογικά θέματα, από τον αυτοκράτορα Μάκο Ούλπιο Τραϊανό τον 2ο μ. Χ. αιώνα.

Κατά τους βυζαντινούς χρόνους η περιοχή παίζει σημαντικό ρόλο, γιατί γειτονεύει με την πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Πλήθος βυζαντινών μνημείων δηλώνουν την ακμή του Έβρου αυτή την εποχή: το Διδυμότειχο με το κάστρο και τους 23 πύργους του (8ος – 15ος αι.), το Πύθιο με το φρούριο του Ιωάννη Κατακουζηνού (αρχές 14ου αι.), ο ναός της Κοσμοσώτειρας στις Φέρες, που έκτισε ο σεβαστοκράτορας Ισσάκιος Κομνηνός στα 1152, ακόμη το σπήλαιο των Αγ. Θεοδώρων Αλεξανδρούπολης (θυμίζει αντίστοιχες σπηλαιώδεις εκκλησίες της Καππαδοκίας), το οποίο είχε διαμορφωθεί σε μικρό ναό και τοιχογραφηθεί σε δύο φάσεις (11ος/τέλος 12ου – αρχές 13ου αι. ). Αξίζει να σημειωθεί πως τα βυζαντινά μνημεία του Έβρου αποτελούν πολύτιμη πηγή γνωριμίας με την τέχνη της Κωνσταντινούπολης, καθώς είναι μοναδικές μαρτυρίες μιας σπουδαίας καλλιτεχνικής δραστηριότητας που λόγω μεταγενέστερων καταστροφών άφησε λίγα ίχνη στο χώρο γέννησής της, την Πόλη. Και από το διάστημα της οθωμανικής περιόδου σώζονται μνημεία άξια προσοχής.

Στο Διδυμότειχο ο περιηγητής δεν πρέπει να παραλείψει να δει το περίφημο τέμενος του Μωάμεθ του Α’ (αρχές 15ου αι.) που ανήκει αρχιτεκτονικά στη σχολή της Προύσας και φέρει εσωτερικά τοιχογραφίες της «ουράνιας πόλης». Στην Τραϊανούπολη δεσπόζει η Χάνα, ένα οικοδόμημα του 1375 – 1385, που κτίστηκε από τον Γαζή Εβρενός πασά και χρησιμοποιήθηκε ως ξενώνας για τους ταξιδιώτες και τους λουόμενους στις εκεί ιαματικές πηγές, και ένα συγκρότημα λουτρώνων του 16ου αιώνα.

Εξίσου εντυπωσιακό είναι και το μουσουλμανικό μοναστήρι της Ρούσας, που ανεγέρθηκε από κιζηλμπάσηδες (ερυθροκέφαλους) του Μπεκτασικού Τάγματος το 1402 και στο οποίο διατηρούνται σήμερα κτίσματα του 17ου έως 19ου αιώνα. Μετά την κατάργηση του Μπεκτασικού το 1925 στην Τουρκία, αυτό το μοναστήρι είναι το μοναδικό σε λειτουργία κέντρο μπεκτασικών τελετουργιών. Στα νεότερα χρόνια, από τον 18ο αι. και μετά, το αστικό ελληνικό στοιχείο ανθεί οικονομικά και πνευματικά, γεγονός που φαίνεται έντονα στην κοσμική και εκκλησιαστική αρχιτεκτονική και τέχνη. Ίχνη αυτής της ακμής μπορεί κανείς να συναντήσει στην πόλη του μεταξιού, το Σουφλί, στον παραδοσιακό οικισμό των Μεταξάδων, στο Διδυμότειχο και σε άλλους μικρότερους οικισμούς, όπως τα Πετρωτά, το Αλεποχώρι και το Παλιούρι.


Το Ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη

stiles10Το Ιερό ήταν αφιερωμένο στην λατρεία και την τέλεση των Μυστηρίων των Μεγάλων Θεών που ακτινοβόλησαν στη διάρκεια της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας.

Βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του νησιού, δυτικά της αρχαίας πόλης. Η πιο παλιά θρησκευτική δραστηριότητα τοποθετείται στον 7ο αιώνα π.Χ., ενώ οι μόνιμες κατασκευές χρονολογούνται από το πρώτο μισό του 4ου αιώνα π.Χ. και κυρίως στον 3ο αιώνα π.Χ. Το Ιερό ήταν αφιερωμένο στην λατρεία και την τέλεση των Μυστηρίων των Μεγάλων Θεών που ακτινοβόλησαν στη διάρκεια της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας. Οι θεοί αυτοί που αναφέρονται με το όνομα Κάβειροι παραμένουν ακόμη αινιγματικοί και άγνωστοι.

Τα σημαντικότερα μνημεία και αρχιτεκτονικά σύνολα του αρχαιολογικού χώρου είναι:

  • Το «Τέμενος».
  • Το Ιερό
  • Η Θόλος της Αρσινόης.
  • Το Πρόπυλο του Πτολεμαίου Β’
  • Η Στοά
  • Το Ανάκτορο
  • Ο Ιερός Κύκλος
  • Το Μνημείο της Νίκης

Διεύθυνση: Παλαιόπολη Σαμοθράκης
Τηλ: 25510-41474
Ωράριο λειτουργίας: Από 15 Ιουνίου έως 31 Οκτωβρίου, καθημερινά: 08.30-20.30


Ο αρχαιολογικός χώρος στη Μεσημβρία – Ζώνη

Mesembria_Amphorae Η διπλή ονομασία οφείλεται στο ότι όταν ξεκίνησαν οι ανασκαφές, η θέση ήταν ευρύτερα γνωστή ως Μεσημβρία, τα τελευταία ανασκαφικά δεδομένα, όμως, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται μάλλον για τη Ζώνη. Η Ζώνη αναφέρεται επίσης ως αποικία της Σαμοθράκης.

Η πόλη έφτασε σε μεγάλη ακμή τον 5ο και 4ο π.Χ. αιώνα. Κατά την Μακεδονική και αργότερα Ρωμαϊκή κυριαρχία, με τη δημιουργία χερσαίων δρόμων, η πόλη αρχίζει να παρακμάζει.

Η ανασκαφή άρχισε το 1966 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Έχει αποκαλυφθεί το τείχος, ενισχυμένο με πύργους κατά διαστήματα. Μέσα στα όρια του τείχους υπάρχουν σύνολα κατοικιών.

Σημαντικότερα μνημεία

  • Ιερό Δήμητρας – Μικρή κατασκευή από λευκό καλά επεξεργασμένο μάρμαρο και διαστάσεις 1.50 Χ 7.50μ. Στο εσωτερικό της βρέθηκαν αργυρά, χρυσά, επάργυρα και επίχρυσα πλακίδια με ανάγλυφες παραστάσεις σχετικές με τη λατρεία της Δήμητρας. 4ος αιώνας π.Χ.
  • Ιερό Απόλλωνος – Ορθογώνιο κτίσμα με διαστάσεις 9 Χ 15μ. ΄Εχει πρόναο, σηκό και σώθηκε τριβαθμιδωτή κρηπίδα. Ανήκει σε οικοδομικό συγκρότημα διαστάσεων 35 Χ 45μ. με κεντρική πλακοστρωμένη αυλή που περικλείεται από στοά. Στο εσωτερικό βρέθηκαν, μεταξύ άλλων, πολλά θραύσματα κεραμικής 6ου και 5ου αιώνα π.Χ. με εγχάρακτες επιγραφές.
  • Κτιριακό συγκρότημα – Μέσα σε τρεις από τους χώρους βρέθηκε μεγάλος αριθμός αμφορέων. Στο μεσαίο,οι αμφορείς με το στόμιο στο έδαφος θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσαν την αποστράγγιση του εδάφους. 6ος-5ος αιώνας π.Χ.

 

Διεύθυνση: Δίκελα Αλεξανδρούπολης
Τηλ: 25510-96214
Ωράριο λειτουργίας: Από 15 Ιουνίου έως 31 Οκτωβρίου, καθημερινά: 08.30-15.00


Η Σπηλιά του Κύκλωπα στη Μάκρη

Ο χώρος αποκαλύφθηκε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ανασκαφές άρχισαν το 1988 και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Αποκαλύφθηκε νεολιθικός οικισμός που είναι από τους σημαντικότερους της Βαλκανικής. Είναι το κατά την τοπική λαϊκή παράδοση γνωστό σπήλαιο του κύκλωπα Πολύφημου που ο Οδυσσέας τον τύφλωσε με ένα παλούκι, αφού πρώτα τον μέθυσε. Το σπήλαιο βρίσκεται στην παραλία της Μάκρης Αλεξανδρούποληςμε ίχνη χρήσης από τη Νεολιθική Περίοδο χρονολογίας περ. 4.500 π.Χ., εντός του βράχου. Ο χώρος του αποτελείται από τρεις θαλάμους με λαξευμένες κόγχες και σκαλοπάτια. Επίσης το εσωτερικό του περιλαμβάνει πήλινες κατασκευές, αγαλματίδια και ειδώλια ζώων. Στο σπήλαιο το οποίο έχει δύο χώρους, διακρίνονται σκαλοπάτια, δεξαμενές και παρατηρητήριο.


Ο Μεγαλιθικός Τάφος στη Ρούσσα

Κατασκευασμένος από πέντε μεγάλες πλάκες και το χαρακτηριστικό για τα dolmen άνοιγμα στη μιά στενή πλευρά του. Στους τάφους αυτούς τοποθετούσαν μεγάλα αγγεία που περιείχαν την τέφρα του νεκρού ή απευθείας τα υπολείμματα της καύσης μαζί με τα κτερίσματα.


Αρχαιολογικός χώρος Χάνα – Τραϊανούπολη

xana5Τα ερείπια μιας σημαντικής ρωμαϊκής πόλης, της Τραϊανούπολης, βρίσκονται δεκατέσσερα χλμ. ανατολικά της Αλεξανδρούπολης και νότια της κοινότητας Λουτρού. Ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Μάρκο Ούλπιο Τραϊανό (98-117 μ.Χ.) πάνω στον άξονα της περίφημης Εγνατίας Οδού, υπολείμματα της οποίας μπορεί ο επισκέπτης να δει δεξιά του δρόμου Λουτρού – Μοναστηρακίου, και αποτέλεσε το νέο αστικό κέντρο της παρηκμασμένης Σαμοθρακικής Περαίας.

Πιθανώς η θέση επιλέχθηκε λόγω τον ιαματικών πηγών της, που λειτουργούν μέχρι σήμερα. Οι Ρωμαίοι διατήρησαν τους ελληνικούς θεσμούς πολιτικής οργάνωσης. Σύμφωνα με επιγραφικές και νομισματικές μαρτυρίες γνωρίζουμε την ύπαρξη ιεράς συγκλήτου, δήμων και φυλών.Από πολύ νωρίς, ήδη από τον 2ο μ.Χ. αι., εμφανίζεται χριστιανική κοινότητα. Μάλιστα στα 161 μ.Χ. μαρτύρησε στην Τραϊανούπολη η Αγία Γλυκερία, γιατί αρνήθηκε να προσκυνήσει στο Δία. Από το 4ο μ.Χ. αι. γίνεται έδρα μητρόπολης. Ερημώθηκε, μετά από πολλές καταστροφές, στο διάστημα 1343-1347. Το τείχος της πόλης, για το οποίο ο Προκόπιος μας πληροφορεί ότι επισκευάστηκε στα χρόνια του Ιουστινιανού (6ος μ.Χ. αι.), δυστυχώς σώθηκε μόνο αποσπασματικά και σε κακή κατάσταση.

Το πιο αξιόλογο οικοδόμημα είναι η Χάνα, ένα καμαρόστεγο ορθογώνιο κτίριο του δεύτερου μισού του 4ου αι., που χρησιμοποιήθηκε ως ξενώνας. Σήμερα εκεί φυλάσσεται η Αρχαιολογική Σχολή Τραϊανούπολης. Πίσω από την “Χάνα” βρίσκονται λουτρώνες από την εποχή της Τουρκοκρατίας (16ος αι.). Ακόμη σώζονται ερείπια εκκλησίας και στο λόφο του Αγίου Γεωργίου, πιθανή ακρόπολη του ρωμαϊκού οικισμού, ερείπια του μουσουλμανικού τεκκέ του Ισικλάρ που περιγράφηκε το1668 από τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή.

H Χάνα

Πρόσφατα ανασκάφτηκε ταφικός τύμβος του 1ου μ.Χ. αι. στην περιφέρεια της Τραϊανούπολης με πλούσια κτερίσματα, τα οποία εκτίθονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κομοτηνής. Στο ίδιο Μουσείο παρουσιάζονται από τον αρχαιολογικό χώρο ένα ηλιακό ρολόι, αφιερωμένο στις Εννέα Μούσες, και δύο μαρμάρινες ανάγλυφες εικόνες του 11ου-12ου αι., στρατιωτικού και νέου αγίου αντίστοιχα.


Οι Πύργοι της Σαμοθράκης (Γκατιλούζι)

pyrgos foniaΣτα σημαντικότερα παραδείγματα υστεροβυζαντινής φρουριακής αρχιτεκτονικής του ελλαδικού χώρου συμπεριλαμβάνονται οι πύργοι και οι οχυρώσεις της Σαμοθράκης. Στο ακρωτήρι, εκεί που εκβάλλει ο Φονιάς βρίσκεται μεμονωμένος πύργος της εποχής των Παλαιολόγων.

Δυτικά της Χώρας, στην κορυφή του απόκρημνου και δεσπόζοντος της περιοχής βραχώδους λόφου σώζονται τμήματα οχύρωσης Η θέση αυτή πρέπει να τειχίστηκε στα τέλη του 10ου αιώνα όταν οι κάτοικοι αποσύρθηκαν από την Παλαιόπολη προς το εσωτερικό προκειμένου να αποφύγουν τις πειρατικές επιδρομές.

Οι Γκατιλούτζι δεν οχύρωσαν μόνο την Χώρα. Στην Παλαιόπολη πάνω στον επιβλητικό βραχώδη λόφο, κοντά στο λιμάνι ίδρυσαν φρουριακό συγκρότημα που αποτελείται από τρεις πύργους. Για την ίδρυσή τους χρησιμοποιήθηκε αρχαίο δομικό υλικό άφθονο στη γύρω περιοχή.


Κάστρα Άβαντα

kastro ananta feggariΈξω από την Αλεξανδρούπολη κοντά στο χωριό ‘Αβας βρίσκονται το μεσαιωνικό κάστρο του Πόταμου και το κάστρο του Άβαντα όπου συνυπάρχουν τείχη Μυκηναϊκής, Κλασικής και Βυζαντινής εποχής . Και τα δυο επιτηρούσαν τον κάμπο και ήλεγχαν τις διόδους προς την πεδιάδα της Κομοτηνής και προς το εσωτερικό του όγκου της Ροδόπης.

Το πρώτο ίσως ήταν συγχρόνως και καταφύγιο ορισμένων γειτονικών αγροτικών πληθυσμών, ενώ το δεύτερο ίσως ήταν συγχρόνως και καταφύγιο κάποιου φεουδάρχη. Και τα δυο έργα χρονολογούνται στο β” μισό του 13ου αιώνα ή στο α” μισό του 14ου και υψώνονται δίπλα σε ρεματιές, πάνω σε λόφους με απότομες πλαγιές που σχεδόν δεν έχουν ανάγκη οχυρώσεως.

kastro avantaΤο κάστρο του Αβαντα διαμορφώνεται από ένα απλό εγκάρσιο τείχος που αποκόπτει την πρόσβαση στην πλαγιά και στην κορυφή του λόφου. Στον Ποταμό έχουμε να κάνουμε με τρεις πύργους που σχηματίζουν εσωτερικό περίβολο περιβαλλόμενο από ευρύτερο εξωτερικό.


Ταφικός τύμβος Μικρής Δοξιπάρας – Ζώνης

doxipara alogaΣτις αρχές του 2ου αι. μ.Χ. τέσσερα μέλη μιας πλούσιας οικογένειας γαιοκτημόνων που πέθαναν διαδοχικά, αποτεφρώθηκαν και ενταφιάστηκαν στο ίδιο σημείο, κοντά στο δρόμο που οδηγούσε από την Αδριανούπολη στη Φιλιππούπολη. Στην ίδια θέση κατασκευάστηκε σταδιακά μεγάλος τύμβος, για να διατηρηθεί ανά τους αιώνες ζωντανή η μνήμη των νεκρών.

Η περιοχή ανήκει σήμερα στο Δήμο Διδυμοτείχου και βρίσκεται κοντά στα χωριά Μικρή Δοξιπάρα, Ζώνη και Χελιδόνα.

Με την ανασκαφή εντοπίστηκαν τέσσερις μεγάλοι λάκκοι που περιείχαν τα υπολείμματα των καύσεων τριών ανδρών και μιας γυναίκας μαζί με πολυάριθμα αντικείμενα που τους συνόδευαν στον άλλο κόσμο, όπως πήλινα, γυάλινα και χάλκινα αγγεία, χάλκινοι λυχνοστάτες και λυχνάρια, χάλκινα φανάρια, όπλα, κοσμήματα, ξύλινα κιβωτίδια κ.ά. Οι πέντε άμαξες με τις οποίες μεταφέρθηκαν οι νεκροί στην περιοχή του τύμβου, ενταφιάστηκαν στον ίδιο χώρο μαζί με τα υποζύγια τους.

Διεύθυνση: Μικρή Δοξιπάρα Διδυμοτείχου
Τηλ: 25520-28060
Ωράριο λειτουργίας: 07.00-14.30 το χειμώνα και 07.00-17.00 το καλοκαίρι.

www.mikridoxipara-zoni.gr

Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα: www.visitevros.gr