Menu
itenel

Μνημεία

O Φάρος της Αλεξανδρούπολης

faros3Εκείνο που χαρακτηρίζει την πόλη της Αλεξανδρούπολης, είναι η παραλιακή λεωφόρος, με τη σιλουέτα του φάρου να φαίνεται από παντού. Κατασκευάστηκε από την Γαλλική Εταιρία Φάρων και Φανών και πρωτολειτούργησε την 1η Ιουνίου του 1880. Με ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας 27 μ., στέλνει τη φωτεινή του δέσμη σε απόσταση μέχρι 27 ναυτικά μίλια και οδηγεί το καράβι με άσφαλτο τρόπο στο λιμάνι.

Όταν στη δεκαετία του 1850 άρχισε να δημιουργείται ένας λιμενίσκος στον ίδιο χώρο που είναι το σημερινό λιμάνι της Αλεξανδρούπολης φάνηκε η ανάγκη εγκατάστασης κι ενός φάρου που θα διευκόλυνε τους ντόπιους ναυτικούς αλλά και τους ναυτιλλόμενους από και προς τον Ελλήσποντο. Έτσι, δυτικά του λιμανιού, κτίστηκε ένας κυλινδρικός πύργος με φαρδιά βάση , από αρμολογημένη πέτρα , στην κορυφή του οποίου τοποθετήθηκε φάρος , δηλαδή πυρσός που χρησιμεύει στην ακτοπλοΐα .

Το κτίριο του φάρου έχει ύψος 18 μέτρα από το έδαφος και 27 μέτρα (εστιακό ύψος) από τη μέση στάθμη θαλάσσης. Το στίγμα του είναι 40ο 50΄ 07 ΄΄ Βόρειο, 25ο 52΄ 05΄΄ Ανατολικό.Χαρακτηριστικό του φάρου είναι τρεις (03) λευκές αναλαμπές κάθε 15 δευτερόλεπτα. Έχει φωτιστική φωτοβολία 24 ναυτικών μιλίων και με ιδανικές καιρικές συνθήκες είναι ορατότητα από απόσταση 24 ναυτικών μιλίων (44χλμ περίπου).


Ζαρίφειος Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης

zarifeiosΗ Ζαρίφειος Παιδαγωγική Ακαδημία με το νεοκλασικό της κτίριο, καλύπτει την δυτική πλευρά του πάρκου Εθνικής Ανεξαρτησίας. Για περισσότερο από μισόν αιώνα (1923-1947), ήταν το μοναδικό ανώτερο πνευματικό ίδρυμα σε όλη τη Δυτική Θράκη.

Με το προσωπικό και τους σπουδαστές της ασκούσε την πολιτιστική της επίδραση στην πόλη της Αλεξανδρούπολης και έβγαλε χιλιάδες δασκάλους που σκόρπισαν τα φώτα της μάθησης σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Ευεργετήθηκε από δωρεές της οικογένειας του εθνικού ευεργέτη Ζαρίφη και πήρε το όνομά τους.

Η μορφή του Γεωργίου Ζαρίφη σε μαρμάρινη προτομή έργο του γλύπτη Περαντινού, βρίσκεται στον κήπο του κτιρίου.


Ιερά Μονή Παναγίας Κοσμοσώτειρας Φερών

kosmosoteira plainoΗ Μονή περιλαμβάνει φρουριακό περίβολο (τείχη, πύργους, πύλη) και καθολικό στον τύπο του σταυροειδούς εγγεγραμμένου δικιόνιου ναού με πεντάτρουλη στέγαση. Ο εικονογραφικός διάκοσμος αποτελεί δείγμα της υψηλής τέχνης του 12ου αιώνα της Σχολής της Κωνσταντινούπολης. Στη ΝΑ γωνία του ναού υπάρχει εντοιχισμένο κεραμικό κόσμημα με θέμα τον αετό. Ο νάρθηκας έχει κατεδαφιστεί, άγνωστο πότε. Μεταγενέστερες επιδιορθώσεις έχουν δεχτεί, η κεντρική αψίδα και η πρόθεση. Μεταγενέστερες επίσης είναι και οι τέσσερις αντηρίδες εξωτερικά.

Η μονή ιδρύθηκε το 1152 από το σεβαστοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό, τριτότοκο για του Αλέξιου του Α’. Ο Ισαάκιος συνέθεσε το τυπικό της μονής, στην οποία και τάφηκε. Διακόσια χρόνια μετά, το καθολικό μετατρέπεται σε τζαμί του Σουλεϊμάν και πεντέμισι αιώνες αργότερα, πάλι σε χριστιανική εκκλησία. Σήμερα λειτουργεί το καθολικό της μονής.

Οι αναστηλωτικές εργασίες που πραγματοποιήθηκαν αποκατέστησαν τη βόρεια, την ανατολική και τη νότια όψη του καθολικού. Το τύμπανο του τρούλου δέθηκε με μετάλλινο στεφάνι, το νότιο ζεύγος των κιόνων στηρίχθηκε με χαλύβδινα ελάσματα και όλοι οι κίονες σφίχτηκαν με χαλύβδινα στεφάνια.


Βυζαντινό Υδραγωγείο Φερών

Στη στροφή του δρόμου προς Φέρες, πάνω στον αρχαίο ποταμό Σαμία, φαίνεται το βυζαντινό υδραγωγείο που μετέφερε το νερό από μακρινή πηγή στον οικισμό της Μονής. Μεγαλόπρεπες οι δύο καμάρες, ύψους 5 μέτρων, ανοίγματος 7 μέτρων και πλάτους 1,30 μέτρων. Χτισμένο πριν 800 χρόνια από πυρόλιθο με πλίνθους στους οριζόντιους αρμούς, με προσωπική επίβλεψη και φροντίδα του Ισαάκιου Κομνηνού.


Μεταξουργείο Τζίβρε Σουφλίου

tzivres3Το Σουφλί είναι γνωστό για τους μεταξοσκώληκες και το μετάξι. Στις αρχές του 20ου αιώνα η παραγωγή των κουκουλιών και ειδικά η επεξεργασία τους εξελίσσονται γρήγορα με την άφιξη νέων τεχνικών, έτσι στο Σουφλί χτίζονται οργανωμένες μονάδες – εργοστάσια, που απασχολούν αρκετές εργάτριες και εργάτες.

Το βασικότερο βιομηχανικό συγκρότημα της πόλης αποτελούσε το μεταξουργείο της οικογένειας Τζίβρε που χτίστηκε από τον ιταλό Ceriano το 1910. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις του εργοστασίου αναπτύσσονται σε ένα οικόπεδο 10.500 τ.μ. Αποτελείται από 13 κτίσματα, από τα οποία τα σημαντικότερα είναι η τριώροφη αποθήκη κουκουλιών, συνολικού εμβαδού 469 τ.μ. και όγκου 5.900 κ.μ., με ξύλινα κρεβάτια σ” όλο το ύψος της, συνολικής επιφάνειας 2.915 τ.μ. Περιλαμβάνει επίσης το ξηραντήριο (δηλαδή το χώρο απόπνιξης των κουκουλιών σε ειδικούς φούρνους), το υφαντήριο, με 24 υφαντικούς ιστούς και κλωστήριο, και το μεταξουργείο – αναπηνηστήριο, εμβαδού 500 τ.μ. με 94 αναπηνηστικές λεκάνες.

Το συγκρότημα αγοράστηκε από τον Δήμο Σουφλίου και σχεδιάζεται να αναστηλωθεί σε τεχνολογικό Μουσείο και πολύκεντρο.


Το κάστρο του Καλέ, Διδυμότειχο

pyli kalesΗ βραχώδης σιλουέτα ξεχωρίζει από μακριά, καθώς περιβάλλεται από τα ισχυρά του τείχη. Οδηγεί σ’ αυτό, ένας λιθοστρωμένος δρόμος που ξεκινά από την κεντρική πλατεία και ανηφορίζοντας ανάμεσα από παραδοσιακά κτίρια, καταλήγει στην είσοδο του “Καλέ”, όπως αποκαλείται στο Διδυμότειχο το κάστρο. Εδώ, σε ένα κομψό οίκημα με ξύλινη επένδυση, στεγάζεται το τουριστικό περίπτερο, όπου ο επισκέπτης ενημερώνεται για την πόλη και την ιστορία της, με προβολές βιντεοκασετών, τουριστικά φυλλάδια και ηλεκτρονική βάση δεδομένων.

Η επίσκεψη αρχίζει από τη μικρή πλατεία, που μοιάζει με φυσικό εξώστη κα καταλήγει στην κορφή στρογγυλού πύργου, με το μονόγραμμα του Χριστού, που ονομάζεται “Κουλάς της Βασιλοπούλας”. Κατά τον τοπικό θρύλο, από αυτό τον πύργο ρίχτηκε στο κενό και αυτοκτόνησε, η κόρη του βασιλιά, όταν οι εχθροί κατέλαβαν το κάστρο. Αμέσως μετά, είναι ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Αθανασίου, κτίσμα του 1843, στη θέση βυζαντινής εκκλησίας, που τα ίχνη της διατηρούνται στη βορινή πλευρά του. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο, περιλαμβάνει εικόνες αφιερώματα των σιντεχνιών. Από εδώ ξεκινά στενός δρόμος, ανάμεσα σε παλιά νοικοκυρόσπιτα και οδηγεί στο εσωτερικό του κάστρου, σαν ένας περίπατος ανά τους αιώνες.

Η πρώτη στάση, γίνεται σ’ ένα μικρό ναίδριο, πέτρινο οικοδόμημα, που θυμίζει αρχαίο βωμό με διαστάσεις 2,5 μ. μήκος και 1,5 μ. πλάτος και ύψος. Στην ανατολική του πλευρά, έχει ανάγλυφο σε μάρμαρο εικόνα του Αγίου Δημητρίου, που θυμίζει τα ανάγλυφα του Θράκα ιππέα. Στη νότια πλευρά του, είναι χαραγμένοι τέσσερις κύκλοι με σταυρούς, με επιγραφή που δείχνει το όνομα του Βυζαντινού πρίγκιπα Ραούλ Ασάνη Παλαιολόγου. Εδώ οι κάτοικοι του Διδυμότειχου, θυσίαζαν κοκόρια κάθε χρόνο τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου κατάλοιπο προχριστιανικό, που γίνονταν προς τιμήν του Ασκληπιού.

Λίγο ψηλότερα και προφυλαγμένη με ψηλό μαντρότοιχο, είναι η αρμενική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (Σουρπ Κεβόρκ). Είναι κτισμένη στη θέση του βυζαντινού ναού του Αγίου Γεωργίου του Παλαιοκαστρίτη, όπου στις 26 Οκτωβρίου του 1341, στέφτηκε αυτοκράτορας των Ρωμαίων (του Βυζαντινού κράτους), ο Ιωάννης Στ’ Καντακουζηνός.


Μεγάλο Τέμενος Διδυμοτείχου

Το μεγάλο τέμενος βρίσκεται στο Διδυμότειχο πρόκειται για οικοδόμημα μεγάλων διαστάσεων τετράγωνο από καλολαξευμένες πέτρες και ιστορική είσοδο στη δυτική πλευρά. Αντί κτιστών θόλων έχει πυραμιδοειδή στέγη από φύλλα μολύβδου πάνω σε ξύλινο σκελετό, που στηρίζεται σε τέσσερις χτίστες κολόνες. Το τέμενος ιδρύθηκε επί Μωάμεθ Α’ (1413-1421) κοντά στην οδό Τραϊανουπόλεως – Αδριανουπόλεως. Σήμερα χρησιμοποιείται ως χώρος φύλαξης αρχαιολογικών ευρημάτων από την περιοχή του Διδυμότειχου.


Κάστρο Πυθίου, Διδυμότειχο

Οχυρωματικός περίβολος του 14ου αιώνα. Βρίσκεται σε χαμηλό πρόβουνο της ανατολικής Ροδόπης και μπροστά στην κοιλάδα του ποταμού Έβρου. Λαμπρό παράδειγμα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής των τελευταίων βυζαντινών χρόνων. Διακρίνονται ένα εσωτερικό και ένα εξωτερικό τμήμα. Σώζονται σχεδόν ολόκληροι οι δυο κεντρικοί πύργοι. Ο μεγάλος τετράγωνος τετραώροφος πύργος που χρησίμευε ως κατοικία, σώζει τους γεισίποδες του τελευταίου πλατύτερου τέταρτου ορόφου, που δεν διατηρήθηκε ή δεν κατασκευάσθηκε.

Ο μικρότερος, επίσης τετραώροφος πύργος, είχε στρατιωτικό-αμυντικό χαρακτήρα. Ανάμεσά τους, μεγάλη τοξωτή είσοδος οδηγούσε από τον εξωτερικό στον εσωτερικό περίβολο, από τους οποίους σώζονται τμήματα του τείχους. Το κάστρο κτίστηκε στις αρχές του 14ου αιώνα και χρησίμευε ως καταφύγιο και προσωπικό “ταμείον” του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιωάννη ΣΤ” Καντακουζηνού.

Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα: www.visitevros.gr